Category: Umhvørvið

  • Ellubitar og upprikið

    Ellubitar og upprikið

    Beint eftir árskifti bleiv eg spurd, um eg kundi undirvísa á einari ella tveimum verkstovum á Bindifestivalinum 2023. Tann eina verkstovan skuldi verða at tøva ull um sápu. Eg kundi sjálv velja evni til tað hina.
    Tað fall púra natúrligt at velja Ellubitar og upprikið sum evni á seinru verkstovuni. Eg hevði tá sett mær fyri, at í 2023 skuldi verða mítt keypisteðg-ár. Mín keypisteðgur snýr seg um klæðir og tilfar. Eg skal ikki keypa nýggj klæðir ella tilfar at gera klæðir burturúr í eitt ár. Eg havi stóra goymslu av ymiskum tilfari, so tað ber saktans til, at gera nýggj klæðir, um eg havi tørv á tí. Eg hevði og havi nakrar ullintar troyggjur liggjandi, sum eru slitnar og treingja til ábøtur og onkur er so illa farin, at eg valdi at rekja upp, heldur enn at bøta.
    Onkrar av troyggjunum havi eg goymt, tí eg havi ætla mær at brúkt tað ullinta toyi at seyma burturúr, men eri bara ikki komin so langt enn. Nú fekk eg hugskotið, heldur at rekja troyggjurnar upp og brúka upprikna tógvið saman við mín tógvrestum til okkurt nýtt plagg. Beint nú bindi eg eina blusu burturúr nøkrum av mínum hvítu og gráu restum saman við einum tunnum tráði úr abbasa troyggju. Abbi doyði í 1985, so troyggjan er eldri enn tað. Hon er ógvuliga holut, men eg fái nokk so nógvar endar búrturúr henni hóast tað.

    Abbasa troyggja saman við mínum tógvrestum

    Ellubitar og upprikið er verkstova Nr 1.02 hon verður hósdagin 20. apríl kl. 14.00 – 17.00. Les meir um festivalin her

    Abbasa troyggja
    Abbasa troyggja. Onnur erman er upprikin
    Alboðin er stoppaður
    Omma hevur stoppað alboðan
    Vørumerkið í abbasa troyggju
    Troyggjan er framleidd í Danmark
    Merki í abbasa troyggju
    Vegleiðing í merkinum

  • Hállendsk viðmerking til bukkvald í postalíni

    25. mars 2014

    Tá eg var barn, sóust ruskdungar nógvastaðni í náttúruni, serliga niðri í fjøruni. Tað bleiv kallað Bukkvald. Bukkubilurin heintaði húsarhaldsruskið og koyrdi tað á Bukkvald. Tá hildu vit, at um vit tveittu burturkastið á sjógv, ja so hvarv tað og kom ongantíð aftur. Tað vóru ikki bara vit í Føroyum, men um allan heimin, har sum fólk høvdu burturkast, at tað bleiv tveitt út í náttúruni

    Tá vit í 1960 – 70’unum spældu í fjøruni ella á sandinum var nógv spennandi at finna har, tí nógv av tí burturkastið, sum ikki er lívrunnið, rekur uppaftur á land.

    Í dag vita vit, at nógv at tí burturkastinum, sum er tveitt í náttúruna ikki forgongur, men liggur og dálkar og órógvar lívið havinum. Í Stillahavinum er eitt økið á stødd við Afrika, sum kallast plastikksuppan. Har samlast hópin av tí plastikki, sum er tveitt á sjógv. Av tí at tað ikki forgongur, knúsar streymurin plastikki, so tað er í smáum bitum, tí kallast hetta plastikksuppan.

    Tá Hollendska Foekje Fleur læs um “plastikksuppuna” í stillahavinum, fór hon at hyggja at sínum egna nærumhvørvi. Hon býr nærhendis ánni Mass í Rotterdam.

    Tá Foekje Fleur fór at heinta plastikdunkar, sum liggja og flóta í ánni – gekk tað upp fyri henni, hvussu langa tíð plastikk hevur um at “forganga”. Hon fann dunkar av alskyns sløgum, formum og litum. Tað mest ræðandi er, at onkur av dunkunum er frá 1960’unum. T.v.s. teir hava sløðst úti náttúruni í upp til 50 ár, og eru heilir enn.

    Foekje Fleur valdi at viðmerkja plastikk dálkingina við at framleið postalínvasar í sama liti og sniðið sum dunkarnar, hon fann í ánni. Hon valdi postalín, sum eina áminning um, tað sum ikki forgongur í náttúruni.

    Dunkar sum Foekje Fleur hevur funni í ánni
    Hesar fann eg í Sandagerði í morgun
    eg ynski mær onkran av hesum vasunum 🙂