Tag: burturkast

  • Pápasa skotska troyggja

    Pápasa skotska troyggja

    Eg er í gongd við at rekja pápasa skotsku troyggju upp. Troyggjan hevur ligið í einum skápi uppi hjá mammu leingi. Pápi andaðist í 2018, so troyggjan hevur ligið í 5 ár ella longri. Troyggjan er úr sera góðari ull, 100 % skotskt ull. Mamma heldur, at pápi hevur keypt troyggjuna einaferð í 70 árunum, tá tey vóru bilferð í Skotlandi. Troyggja var í góðum standi. Har var einki hol ella slit á henni, men ein plettur, sum ikki fæst av, var á forstykkinum. Tí valdi eg at rekja troyggjuna upp og brúka tógvið til at binda okkur nýtt burturúr.

    Tá eg byrjaði at spretta seyminar á troyggjuni upp, bleiv eg bilsin, tí troyggjan er bundin í form. Tað vil siga at ermanar, forstykki og bakstykki eru bundin hvør sær, aftur og fram, so seymað saman. Hetta ger, at eg kann rekja upp og fáa heil noður burturúr.

    Eg havi ikki avgjørt, hvat eg skal binda búrturúr tónum, men tað verður heilt vís okkurt plagg, tí her er nokkso nógv tógv, at binda burturúr. Møguliga fari eg at blanda tógvið við annað góðskugott tógv, sum eg eisini havi rikið upp.

    Skotska troyggjan hjá pápa
    Pápasa skotska troyggja
    Flottir litir
    Skotska troyggja verður upprikin
    Litirnir úr forstykkinum á troyggjuni hjá pápa
    Vakrir litir, uppriknir úr forstykkinum á troyggjuni

  • Hállendsk viðmerking til bukkvald í postalíni

    25. mars 2014

    Tá eg var barn, sóust ruskdungar nógvastaðni í náttúruni, serliga niðri í fjøruni. Tað bleiv kallað Bukkvald. Bukkubilurin heintaði húsarhaldsruskið og koyrdi tað á Bukkvald. Tá hildu vit, at um vit tveittu burturkastið á sjógv, ja so hvarv tað og kom ongantíð aftur. Tað vóru ikki bara vit í Føroyum, men um allan heimin, har sum fólk høvdu burturkast, at tað bleiv tveitt út í náttúruni

    Tá vit í 1960 – 70’unum spældu í fjøruni ella á sandinum var nógv spennandi at finna har, tí nógv av tí burturkastið, sum ikki er lívrunnið, rekur uppaftur á land.

    Í dag vita vit, at nógv at tí burturkastinum, sum er tveitt í náttúruna ikki forgongur, men liggur og dálkar og órógvar lívið havinum. Í Stillahavinum er eitt økið á stødd við Afrika, sum kallast plastikksuppan. Har samlast hópin av tí plastikki, sum er tveitt á sjógv. Av tí at tað ikki forgongur, knúsar streymurin plastikki, so tað er í smáum bitum, tí kallast hetta plastikksuppan.

    Tá Hollendska Foekje Fleur læs um “plastikksuppuna” í stillahavinum, fór hon at hyggja at sínum egna nærumhvørvi. Hon býr nærhendis ánni Mass í Rotterdam.

    Tá Foekje Fleur fór at heinta plastikdunkar, sum liggja og flóta í ánni – gekk tað upp fyri henni, hvussu langa tíð plastikk hevur um at “forganga”. Hon fann dunkar av alskyns sløgum, formum og litum. Tað mest ræðandi er, at onkur av dunkunum er frá 1960’unum. T.v.s. teir hava sløðst úti náttúruni í upp til 50 ár, og eru heilir enn.

    Foekje Fleur valdi at viðmerkja plastikk dálkingina við at framleið postalínvasar í sama liti og sniðið sum dunkarnar, hon fann í ánni. Hon valdi postalín, sum eina áminning um, tað sum ikki forgongur í náttúruni.

    Dunkar sum Foekje Fleur hevur funni í ánni
    Hesar fann eg í Sandagerði í morgun
    eg ynski mær onkran av hesum vasunum 🙂